75-jarig jub. FNV Theo (Théke) Vennings uit Vlijmen

Theo (89, weduwnaar van Maria van der Linden) met levensgezel Jopie (73) Brugge-van der Laan. Theo is 19 jan. 2015 overleden.

Woensdag 20 november 2013.

Theo Vennings werd 21 nov. 1924 geboren aan de Akker in Vlijmen. Het waren barre tijden van armoede, honger en eenzijdige voeding.
Zijn lagere schooltijd werd verzorgd door de Fraters van Tilburg. De leerplicht gold toen tot twaalf jaar, conform de leerplichtwet van 1901, maar vanwege een bijna fatale buikvliesontsteking mocht Theo tot zijn veertiende jaar op school blijven.
In 1938 begon hij als veertienjarige jongen zijn werkzame leven bij de Van Haren schoenfabrieken in Baardwijk (Waalwijk-Oost). Over lawaai, stof, bedrijfsongevallen en hoofdpijn door de lijmdampen mocht niet gesproken worden. Voor jouw karig betaalde werkweek van vijftig uur stonden wel tien anderen in de rij. Honger werd er geleden en de werkgevers waren koningen in hun eigen koninkrijk. De stap naar de RK Werkliedenbond was snel gemaakt. Veel macht hadden de bonden niet, maar het was een begin.
De Tweede Wereldoorlog zette het leven van Theo op zijn kop. Schoenfabriek Van Haren werd gesloten en een bestaan als dagloner bij boeren en tuinders brak aan. Zwaar werk voor weinig geld, maar je was blij dat je een dag te eten had. Met achttien jaar werd Theo door de Duitsers opgepakt voor de Arbeitseinsatz, een verplichte arbeidsdienst voor jonge mannen in Duitsland. Bommen en granaten maken voor de Moffen, daar had Theo geen zin in. Met vervalste verlofpassen wist Theo in 1943 terug te keren naar Vlijmen waar hij moest onderduiken. De kerken zamelden geld en goederen in om in het levensonderhoud van onderduikers te voorzien. Onderduikers hadden geen voedselbonnen en hielpen stiekem mee op het land in ruil voor voedsel.
Na de oorlog stimuleerde de vakbond Theo naar de Middelbare Vakschool voor de Leder- en Schoenindustrie aan de Mr. Van Coothstraat in Waalwijk te gaan. Met eenvoudig handwerk was in de schoenfabrieken geen droog brood te verdienen. In de avonden schoolde Theo zich om tot machinaal schoenmaker en ging aan de slag bij Schoenfabriek Elly aan de Stationsstraat in Drunen. In de naoorlogse periode van de wederopbouw van Nederland was de vakbeweging nog steeds zwak. Het waren tijden van schaarste, het landsbelang stond voorop en arbeiders hadden geen toegang tot luxe goederen. Theo probeerde er het beste van te maken met baantjes in de metaalindustrie. Onder andere bij Volt in Oosterhout waar voor die tijd hightech onderdelen als condensatoren, spoelen en radiobuizen werden gemaakt.
Bij Volt wierpt Theo zich op als voorzitter van de Katholieke Metaal Bewerkers Bond en probeerde hij door overleg met de directie de arbeidsomstandigheden en salarissen te verbeteren. Na een korte periode bij Michelin Banden keerde Theo terug naar Vlijmen en ging werken bij Zaadhandel Gebroeders Van Engelen. In 1954 maakte Theo de overstap naar het Centraal Ziekenfonds (tegenwoordig CZ Zorgverzekering) als verzekeringsagent.
In die tijd had ‘Jan met de pet’ geen telefoon of bankrekening en werden verzekeringsgelden nog contant opgehaald bij de mensen thuis. Theo was voor velen het aanspreekpunt bij financiële en maatschappelijke problemen.
Naast zijn werk bij CZ heeft hij tot ongeveer 2007 muziek gemaakt bij diverse harmonieën en orkesten. Het laatst als trompettist bij het seniorenorkest Da Capo in Rosmalen. Jopie is heel lang vrijwilligster in St. Janshof geweest.
Pas in de jaren zestig kregen de vakbonden voet aan de grond in Nederland. In de tijd van snelle economische groei ontstond krapte op de arbeidsmarkt en maakte werkend Nederland een inhaalslag. In rap tempo werden lonen en arbeidsvoorwaarden verbeterd. De welvaart werd eerlijker verdeeld en werkgevers stonden mokkend aan de zijlijn.
Theo vindt het jammer dat jongeren weinig historisch besef hebben. De huidige Collectieve Arbeids Overeenkomsten (CAO’s) zijn er niet zonder slag of stoot gekomen. Arbeiders hebben gestreden voor loontabellen en vergoeding van werkkleding. Lid worden van een vakbond kon vroeger het einde van je loopbaan betekenen. Het rauwe kapitalisme toont tegenwoordig weer zijn ware gezicht als je kijkt hoe het arbeidsmigranten en ZZP'ers vergaat. Een race naar de bodem in uurloon en arbeidsomstandigheden. Theo volgt de strijd van FNV Bondgenoten nog wel, maar maakt zich er als negentigjarige niet meer druk om. De tijd zal het tij wel keren.

Naast zijn werk bij CZ heeft hij tot ongeveer 2007 muziek gemaakt bij diverse harmonieën en orkesten. Het laatst als trompettist bij het seniorenorkest Da Capo in Rosmalen. Jopie is heel lang vrijwilligster in St. Janshof geweest. Op de foto Theo Vennings (89) en partner Jopie van der Laan (73)